JE WORTELS

Een mens heeft een aantal basisbehoeftes in zijn leven. Dit begint al bij de geboorte, of eigenlijk al eerder, in de buik van je moeder. Als baby ben je afhankelijk van je ouders hoe deze behoeftes worden ingevuld. Behoeftes, of voeding in de vorm van eten, lichamelijke verzorging, maar ook aandacht (gezien en gehoord worden), aanraking en veiligheid. Als baby heb je dit nodig om te overleven en te groeien naar authenticiteit (een eigen ik). Je bent hierin afhankelijk van je ouders. Zij geven het kind alles was zijn kunnen geven. Dit is biologisch bepaald. Een kind past zich aan op de voeding* die hij of zij krijgt. Als er te weinig voeding aanwezig is, door welke reden dan ook, ontwikkelt een kind overlevingsgedrag. En dit is voor ieder kind anders. We noemen dit ook wel vroegkinderlijk-trauma.

Trauma is Grieks voor wond. Een wond die je in je leven oploopt. In je jeugd, je pubertijd, je volwassenheid. Een wond die als je die niet goed verzorgd, steeds groter wordt. Maar het is ook iets wat we van nature willen vermijden, verstoppen, van weglopen of op aanpassen.
Vaak blijven de wonden onopgemerkt en onverwerkt en zoeken we een andere manier om met de wonden om te gaan.
We gaan overlevingsgedrag vertonen om maar geen last van de wond te hebben.
In gedrag speelt dit vaak mee. Vooral als het in de omgeving complexer wordt, spannender, onveiliger, dan vallen we vaak terug op ons overlevingsgedrag (meestal onbewust).

Het herkennen van overlevingsgedrag helpt om anders naar jezelf en de ander te kijken, andere vragen te stellen, ze anders te helpen. Je kijkt letterlijk door een andere bril.: de trauma-bril.